در ادامه به جزئیات این موارد می پردازیم:

 

الگوهای ماکروسکوپی و قابل مشاهده توسط چشم غیرمسلح از آخرین بند انگشتان، چیزی است که انگشت نگاری را در امنیت تأثیرگذار می کند. یک نوع انگشت نگاری که تحت عنوان minutia matching شناخته می شود، تصویر میکروسکوپی اثر انگشتان را مورد آزمون قرار می دهد. متأسفانه minutia matching با تغییرات کوچک در انگشتان از جمله حرارت، فشار و تخریب های سطحی کوچک (مثلا از طریق سابیدن انگشت با یک سطح سخت) تحت تأثیر قرار می گیرد.

 

اسکن صورت از الگوهای هندسی صورت برای شناسایی و تشخیص استفاده می کند. در اسکن صورت از یک تکنولوژی تشخیص به نامeigenfeatures یا eigenfaces استفاده می شود.

 

تمرکز این کار بر روی بخش رنگی دور چشم است. اسکن عنبیه دومین روش دقیق احراز هویت بیومتریک است. البته اسکن عنبیه نمی تواند بین دوقلوهای یکسان تفاوت قائل شود. این روش اغلب به عنوان روشی شناخته می شود که دارای طول عمر بیشتری نسبت به سایر روش های بیومتریک بوده و نتایج آن برای مدت طولانی معتبر باقی می ماند. این بدان علت است که عنبیه در طول مدت عمر یک نهاده (به جز در موارد از بین رفتن چشم یا بیماری) تغییری نمی کند. هر عامل بیومتریک دیگری احتمال بیشتری برای تغییر در طول زمان را داراست.

 

اسکن شبکیه بر روی الگوی رگ های خون رسان پشت چشم تمرکز می کند. این دقیق ترین شکل احراز هویت بیومتریک است (این روش می تواند بین دوقلوهای یکسان نیز تفاوت قائل شود)، ولی برای مردم چندان قابل پذیرش نیست، چراکه شرایط پزشکی نهاده مانند فشار خون بالا یا بارداری را آشکار می کند. به علاوه، این نوع اسکن اغلب نیازمند این است که نهاده چشم خود را در دستگاهی قرار دهد که هوا را به درون چشم می دمد.

 

اسکن کف دست از تمامی محدوده دست شامل کف دست و انگشتان استفاده می کند. اسکن کف دست همانند انگشت نگاری است که محدوده آن کل دست بوده و با تحلیل شیارها، برآمدگی ها و چین و شکن ها کار می کند.

 

هندسه دست ابعاد فیزیکی دست را تشخیص می دهد. این کار شامل عرض و طول کف دست و انگشتان می گردد.

 

این روش شامل اندازه گیری ضربان یا تپش قلب کاربر برای حصول اطمینان از این مسأله است که یک نهاده زنده و حقیقی در حال ارائه عامل بیومتریک است. این روش اغلب به عنوان یک عامل بیومتریک ثانویه برای پشتیبانی یکی از انواع دیگر مورد استفاده قرار می گیرد.

 

این نوع احراز هویت بیومتریک، مبتنی بر الگوی صدای یک نهاده است. این روش با تشخیص گفتار متفاوت است. تشخیص الگوی صدا بین صدای یک نهاده و نهاده دیگر تفاوت قائل می شود، درحالی که تشخیص گفتار بین کلمات در صدای هر نهاده ای تفاوت قائل می گردد. در واقع تشخیص الگوی صدا، صدا را شناسایی می کند، در حالی که تشخیص گفتار کلمات را شناسایی می نماید.

 

این روش چگونگی نوشتن یک رشته از کاراکترها توسط یک نهاده را تشخیص می دهد. احراز هویت با استفاده از حرکات امضاء بررسی می کند که چگونه یک نهاده کار نوشتن را انجام می دهد و نیز ویژگی های نمونه دست نویس وی را به دست می آورد. موفقیت احراز هویت با استفاده از حرکات امضاء، بستگی به فشار قلم، الگوی ضربه، طول ضربه و زمان هایی دارد که قلم از کاغذ برداشته می شود. اما معمولا سرعت ایجاد یک نمونه دست نویس عامل چندان مهمی در این زمینه به شمار نمی رود.

 

در احراز هویت با استفاده از الگوهای ضربات صفحه کلید، با اندازه گیری و تحلیل مدت زمان های فشردن و رها کردن کلیدها، چگونگی استفاده یک نهاده از صفحه کلید را تشخیص می دهند. استفاده از الگوهای ضربات صفحه کلید ارزان و nonintrusive است. متأسفانه استفاده از الگوهای ضربات صفحه کلید تحت تاثیر متغیرهای زیادی قرار دارد. تغییرات ساده در رفتار کاربر مانند استفاده از یک دست به جای دو دست، سردی هوا، ایستادن به جای نشستن، تغییر صفحه کلید و صدمه دیدن دست، به طور قابل توجهی بر این روش احراز هویت بیومتریک اثر می گذارد.

عامل های بیومتریک می توانند به عنوان یک تکنیک شناسایی یا احراز هویت مورد استفاده قرار گیرند. استفاده از یک عامل بیومتریک به جای نام کاربری یا شناسه حساب کاربری به عنوان یک عامل شناسایی، نیازمند جستجو به دنبال الگوی بیومتریک ارائه شده در میان پایگاه داده های ساخته شده از الگوهاست. عامل های بیومتریک در کنترل های دسترسی فیزیکی به عنوان یک تکنیک شناسایی مورد استفاده قرار می گیرند. استفاده از یک عامل بیومتریک به عنوان یک تکنیک احراز هویت نیازمند تطبیق یک به یک الگوهای بیومتریک پیشنهادی با الگوهای ذخیره شده برای نهاده مورد نظر است. به عنوان یک تکنیک احراز هویت، عامل های بیومتریک در کنترل های دسترسی منطقی مورد استفاده قرار می گیرند.

برای این که عامل های بیومتریک سودمند باشند، ابزارهای مربوط به آن باید بی نهایت حساس باشند. مهم ترین جنبه یک ابزار بیومتریک، دقت آن است. برای استفاده از عامل های بیومتریک به عنوان مکانیزم شناسایی، ابزار بیومتریک باید قادر باشد اطلاعاتی را که بسیار دقیق هستند (مانند تغییرات رگ های خونی در شبکیه چشم یک نهاده یا آهنگ و زنگ صدای افراد) بخواند.

 

ابزارهای بیومتریک بر اساس کارآیی و دقت آنها در تولید نتایج مثبت کاذب و منفی کاذب رده بندی می شوند. اغلب ابزارهای بیومتریک از نظر حساسیت قابل تنظیم هستند، در نتیجه می توانند طوری تنظیم شوند که حساسیت آنها کم و زیاد شود. وقتی که ابزار بیومتریک خیلی حساس باشد، خطای نوع اول اتفاق می افتد. خطای نوع اول زمانی اتفاق می افتد که یک نهاده معتبر احراز هویت نگردد. نرخ خطاهای نوع اول به عنوان نرخ ردی کاذب شناخته می شود. زمانی که ابزار بیومتریک به اندازه کافی حساس نباشد، خطای نوع دوم اتفاق می افتد. خطای نوع دوم زمانی اتفاق می افتد که یک نهاده غیرمعتبر احراز هویت گردد. نرخ خطاهای نوع دوم به عنوان نرخ قبول کاذب شناخته می شود. نرخ ردی کاذب و نرخ قبول کاذب معمولا بر روی نموداری که نشان دهنده میزان خطا به نسبت حساسیت است، نمایش داده می شوند. محل تلاقی این دو نوع خطا با یکدیگر، به عنوان نرخ خطای متقاطع شناخته می شود. نرخ خطای متقاطع به عنوان یک معیار استاندارد برای اندازه گیری دقت یک ابزار بیومتریک مورد استفاده قرار می گیرد.

 

در هنگام انتخاب یک راه حل بیومتریک برای یک محیط خاص، جنبه های مختلفی باید مدنظر قرار گیرند. این جنبه ها شامل نوع عامل بیومتریک مورد استفاده برای احراز هویت و تأثیرگذاری و مقبولیت آن عامل بیومتریک می گردد. در هنگام مقایسه انواع مختلف عوامل بیومتریک، معمولا نمودار Zephyr مورد استفاده قرار می گیرد. نمودار Zephyr جنبه های مختلف، عملکردها یا ویژگی های عامل های مختلف بیومتریک را در یک نمودار واحد رده بندی می نماید.

میزان تأثیرگذاری احراز هویت بیومتریک وابسته به دقت نوع عامل بیومتریک در مقایسه با سایر عامل ها است. در زیر فهرست عامل های بیومتریک را به ترتیب تأثیرگذاری (از حداکثر به حداقل) مشاهده می کنید:

·         اسکن کف دست

 

مقبولیت احراز هویت بیومتریک به این معنی است که افراد تا چه اندازه استفاده از عوامل بیومتریک خاص را در محیط خود می پذیرند. در زیر فهرست عامل های بیومتریک را به ترتیب مقبولیت (از حداکثر به حداقل) مشاهده می کنید: